Σπήλαιο Γκουτμποναγκάχ, ένας ανεξερεύνητος προορισμός για τους λάτρεις της φύσης

Σπήλαια της επαρχίας Γιαζντ και το σπήλαιο Γκοτμπούνγκαχ

Παρόλο που η επαρχία Γιαζντ είναι γνωστή ως μια πεδινή και ερημική περιοχή, υπάρχουν σε μερικά σημεία ενδιαφέροντα και ποικίλα σπήλαια. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, υπάρχουν τουλάχιστον 80 σπήλαια σε αυτή την επαρχία, όπου σε κάποια από αυτά έχουν βρεθεί ίχνη ζωής ανθρώπων της προϊστορικής εποχής. Ορισμένα από αυτά τα σπήλαια έχουν ακόμη και θρησκευτική σημασία, όπως το σπήλαιο Ασκφτ Γιαζντάν στην κομητεία Μιμπάντ, που για χρόνια φιλοξενούσε τη φωτιά των Ζωροαστρών. Τα σπήλαια του Γιαζντ αποτελούν αξιοθέατα και ιδανικούς προορισμούς για τους τουρίστες. Ένα από τα σημαντικά χαρακτηριστικά τους είναι η ποικιλία στη μορφή και τη δομή τους, που καθιστά το κάθε ένα μοναδικό. Το σπήλαιο Γκοτμπούνγκαχ είναι ένα από τα όμορφα και ενδιαφέροντα σπήλαια της επαρχίας Γιαζντ, και η επίσκεψή του μπορεί να αποτελέσει μια ευχάριστη εμπειρία για φυσιολάτρες και σπηλαιολόγους.

Γεωγραφική θέση του σπηλαίου Γκοτμπούνγκαχ

Το σπήλαιο βρίσκεται σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από την πόλη Ντούσεν και το κοντινότερο χωριό είναι το Βαχτέρ. Το σπήλαιο είναι τοποθετημένο ανάμεσα σε λοφώδεις και χαμηλές ορεινές περιοχές που φιλοξενούν θηλαστικά και πτηνά όπως κρι-κρι, αγριοκάτσικα, ορεινό πέρδικα και άλλα. Στην περιοχή υπάρχουν δύο οικοσυστήματα: λιβάδι και ορεινό. Η βλάστηση στα λιβάδια είναι αραιή, ενώ στα βουνά φυτρώνουν άγρια αμύγδαλα, άγριες συκιές και άλλοι θάμνοι. Στην περιοχή ζει επίσης το δηλητηριώδες φίδι «Μαζάρτζαφρι» (είδος οχιάς), που δεν ξεπερνά τα 90 εκατοστά μήκος. Κάθε χρόνο καταγράφονται περιστατικά δαγκωμάτων από φίδια σε ανθρώπους και ζώα. Σύμφωνα με μελέτες, έχουν καταγραφεί πάνω από 250 είδη φυτών, από τα οποία 44 είναι ενδημικά στην Ιράν.

Δομή και χαρακτηριστικά του σπηλαίου Γκοτμπούνγκαχ

Το σπήλαιο βρίσκεται 11 χιλιόμετρα δυτικά από την περιοχή απαγόρευσης κυνηγιού Μαρόρ στην κομητεία Μιμπάντ. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι η ηλικία του σπηλαίου χρονολογείται από την προ-Κρητιδική περίοδο, δηλαδή περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια πριν, με βάση τη γεωλογία και τους ρήγματες της περιοχής. Η είσοδος του σπηλαίου είναι σχεδόν κυκλική με διάμετρο περίπου 9 μέτρα. Η είσοδος μοιάζει με φρεάτιο, έχει μήκος 15 μέτρα και κλίση περίπου 50%. Από εκεί περνά κανείς στην κύρια αίθουσα.

Στην κύρια αίθουσα υπάρχουν ίχνη ζωής πτηνών όπως περιστέρια, αλλά λόγω της έλλειψης φωτός, δεν αναπτύσσονται φυτά. Το δάπεδο της αίθουσας είναι από μαλακό και κολλώδες χώμα. Υπάρχουν μεγάλοι και εντυπωσιακοί σταλαγμίτες που έχουν σχηματιστεί με την πάροδο εκατοντάδων χιλιάδων ετών από σταγόνες νερού που φέρουν ιζήματα. Λόγω της ξηρασίας, το νερό υπάρχει μόνο κατά τις βροχές. Ο μεγαλύτερος σταλαγμίτης έχει ύψος περίπου πέντε μέτρα. Η αίθουσα έχει διαστάσεις περίπου 18 επί 35 μέτρα. Στο τέλος της αίθουσας υπάρχουν λίγες πέτρινες στήλες που φτάνουν από το πάτωμα μέχρι την οροφή.

Διατήρηση και σημασία του σπηλαίου

Το σπήλαιο έχει παραμείνει ανέγγιχτο και άθικτο από ανθρώπινες δραστηριότητες λόγω της απομακρυσμένης τοποθεσίας του και της απουσίας εξορυκτικών δραστηριοτήτων. Ωστόσο, η ξηρασία και η διακοπή της ροής νερού έχουν επηρεάσει αρνητικά τη διαδικασία δημιουργίας των φυσικών διακοσμητικών στοιχείων στο εσωτερικό του. Οι καλύτεροι μήνες για επίσκεψη είναι το φθινόπωρο και ο χειμώνας, ενώ η άνοιξη προσφέρει μια πιο καταπράσινη φύση. Η εξερεύνηση του σπηλαίου δεν είναι τεχνικά δύσκολη και δεν απαιτεί προηγμένο εξοπλισμό, αλλά είναι απαραίτητη η χρήση κατάλληλων παπουτσιών, βασικού εξοπλισμού σπηλαιολογίας, καθώς και η προμήθεια νερού και τροφής.