του Mahboubeh Hadnia

Αποδίδεται στον Ιησού Χριστό, ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του Μεσσία και Σωτήρα που έγινε αποδεκτός από τους οπαδούς του, ενώ αργότερα έχουμε την εμφάνιση μιας νέας θρησκείας η οποία  προέκυψε από τη συλλογή των πεποιθήσεών του. Εμφανίστηκε μεταξύ των Εβραίων της Παλαιστίνης το έτος 30 μ.Χ., και υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση των εβραϊκών θρησκευτικών νόμων χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη βάση αυτών των θρησκευτικών κανόνων και πεποιθήσεων. Για παράδειγμα, ενώ αποδέχτηκε την εβραϊκή ιερή γραφή (Τορά), απέρριψε κάθε μορφή θυσίας και σχετικές θρησκευτικές τελετές. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ο ιδρυτής μιας νέας θρησκείας καθώς εφάρμοσε μόνο ορισμένες μεταρρυθμίσεις που κρίνει απαραίτητες.

Έτσι, οι πρώτοι Χριστιανοί θεωρούνταν αίρεση εντός της εβραϊκής κοινότητας που πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Χριστός. Μετά την υποτιθέμενη σταύρωση του Ιησού, οι απόστολοί του άρχισαν να κηρύττουν και να διαδίδουν τις διδασκαλίες του Ιησού, στο όνομα του Ευαγγελίου, μεταξύ των Εβραίων. Με την εμφάνιση του Αποστόλου Παύλου, ο Χριστιανισμός απέκτησε νέα ζωή. Κήρυξε μεταξύ των μη εβραϊκών κοινοτήτων και μπόρεσε να προσελκύσει πολλούς από αυτούς στη νέα θρησκεία.

Ο Παύλος αρνήθηκε την πίστη και την πρακτική των εβραϊκών νόμων ως προοίμιο για την υιοθέτηση του Χριστιανισμού και με αυτόν τον τρόπο και ενώ αρνήθηκε ότι είναι εβραϊκό δόγμα, τον έκανε μια νέα θρησκεία.

Οι διδασκαλίες του Παύλου βασίστηκαν σε δύο κύριες αρχές: 1. Στην πίστη στον Ιησού ως τον Θεό που αναστήθηκε από τον τάφο. και 2- Στην πεποίθηση ότι η σωτηρία επιτυγχάνεται με την πίστη στον Ιησού (τον σταυρωμένο Θεό) και όχι με την εφαρμογή θρησκευτικών νόμων και τελετουργιών.

Για να μπορέσουν να εξηγήσουν αυτές τις αρχές, οι Χριστιανοί πίστευαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν και θεϊκός και ανθρώπινος. Το δόγμα αυτό και οι συζητήσεις σχετικά με αυτό οδήγησαν σε ορισμένες διαφωνίες μεταξύ χριστιανών στοχαστών, σε τέτοιο βαθμό που ούτε η συγκρότηση συμβουλίων σε πόλεις όπως η Νίκαια, η Κωνσταντινούπολη και η Χαλκηδόνα στη Μικρά Ασία, δεν μπόρεσε να βοηθήσει στην επίλυση των υφιστάμενων διαφορών.

Έτσι, οι χριστιανικές εκκλησίες χωρίστηκαν σε δυτικά και ανατολικά τμήματα. Οι Ανατολικές Εκκλησίες, που δεν αποδέχονταν τις απόψεις των δυτικών θρησκευτικών αρχών στις δογματικές τους αρχές, σύντομα χωρίστηκαν σε δύο κλάδους, το Μονοφυσιτισμό και τον Νεστοριανισμό. Η Εκκλησία των Μονοφυσιτών, που αργότερα έγινε γνωστή ως Ιακωβίτες, ακολούθησε τη θεωρία της «ενότητας της φύσης», που σημαίνει ότι η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται στον Ιησού Χριστό, αλλά απορρίπτοντας τον όρο «Μητέρα του Θεού» για την Παναγία και αποδεχόμενη δύο χωριστές (θεϊκή και ανθρώπινη) φύσεις για τον Ιησού Χριστό η Νεστορική Εκκλησία έδωσε αφορμή για μια ειδική θεολογία.

Στον ιρανικό πολιτιστικό χώρο, δύο κοινότητες, οι Ασσύριοι (που μιλούσαν συριακά) και οι Αρμένιοι ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό. Με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράν και κατά τη διάρκεια του Χαλιφάτου Ρασιντούν και μέχρι την εποχή του Χαλιφάτου των Ομαγιαδών, οι Σύροι Χριστιανοί του Ιράν απολάμβαναν απόλυτη ασφάλεια και άνεση πληρώνοντας ετήσιο φόρο (jizya) και μπορούσαν να ασκούν τις δικές τους θρησκευτικές τελετές.

Οι Νεστοριανοί (Ασσύριοι) είχαν ανεξάρτητη κοινωνία και οι εσωτερικές τους υποθέσεις ανατίθεντο στον Πατριάρχη της Νεστοριανής Εκκλησίας ή στον εγκεκριμένο από αυτούς χαλίφη. Κατά την περίοδο της δυναστείας των Αββασιδών, οι Χριστιανοί απέκτησαν σημαντική επιρροή στο χαλιφάτο και είχαν επιρροή σε επιστημονικές δραστηριότητες όπως η μετάφραση ελληνικών φιλοσοφικών, ιατρικών και επιστημονικών έργων. Κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Μογγόλων αλλά και μεταγενέστερα, οι Σύροι μοιράστηκαν τα βάσανα και τη δυστυχία καθώς και τις χαρές άλλων Ιρανών.

Την εποχή της δυναστείας των Κατζάρων, οι Νεστοριανοί του Ιράν, που ζούσαν κυρίως στις περιοχές Salmas και Urmia, υπέφεραν από δυσμενείς οικονομικές και πολιτιστικές συνθήκες και πλήρωναν βαρείς φόρους, με αποτέλεσμα ορισμένοι από αυτούς να μεταναστεύσουν στη Ρωσία. Στα τέλη του 19ου αιώνα, Αμερικανοί και Βρετανοί προτεστάντες ιεραπόστολοι και Ρωμαιοκαθολικοί άρχισαν να κηρύττουν τον Χριστιανισμό στην ασσυριακή κοινότητα του Ιράν και τους ενθάρρυναν να ιδρύσουν πολιτιστικά κέντρα και νοσοκομεία και να εκδίδουν βιβλία και περιοδικά. Αυτές οι δραστηριότητες προσέλκυσαν ορισμένους από αυτούς στις προτεσταντικές και καθολικές ονομασίες του Χριστιανισμού. Από τότε, η ομάδα που είχε γίνει καθολική αυτοαποκαλούνταν Χαλδαίοι. Σήμερα, οι Ασσύριοι του Ιράν έχουν εκπρόσωπο στο Ισλαμικό Κοινοβούλιο του Ιράν.

Οι Αρμένιοι αποτελούν την άλλη ομάδα Ιρανών Χριστιανών που είχαν ενταχθεί στην ιρανική κοινότητα από την εποχή των Αχαιμενιδών. Η ασφάλεια και η ευημερία των Αρμενίων, που είχαν προσηλυτιστεί στον Χριστιανισμό στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., παρουσίαζε συνεχώς διακυμάνσεις υπό την επίδραση των σχέσεων που υπήρχαν μεταξύ των Ιρανών βασιλιάδων με τους Ρωμαίους ομολόγους τους. Με την άνοδο του Ισλάμ, οι Αρμένιοι πλήρωναν φόρο τιμής στην κεντρική κυβέρνηση μέχρι την εποχή της κυριαρχίας των Αββασιδών και ήταν ελεύθεροι να ασκούν τις θρησκευτικές τους τελετές. Κατά την εποχή των Σαφαβιδών, και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σάχη Αμπάς Α', μια μεγάλη ομάδα Αρμενίων μετανάστευσε από την Αρμενία στο Ισφαχάν, τους παραχωρήθηκαν ειδικά προνόμια και τους παρασχέθηκαν ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη.

Κατά την εποχή της δυναστείας των Κατζάρων και λόγω ορισμένων κοινωνικών αναταραχών, αρκετοί Αρμένιοι της περιοχής Jolfa του Ισφαχάν μετανάστευσαν στην Ινδία και την Αγγλία. Ωστόσο, αρκετοί από αυτούς συνεχίζουν να ζουν στην Τεχεράνη, το Αζερμπαϊτζάν, την επαρχία  Γκιλάν, το Ισφαχάν και τη Σιράζ.

Σύμφωνα με το σύνταγμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, οι Αρμένιοι έχουν κοινωνικά δικαιώματα και είναι ελεύθεροι να πραγματοποιούν τις δικές τους θρησκευτικές τελετές, και οι Αρμένιοι του νότιου και βόρειου Ιράν έχουν εκπρόσωπό τους στο Ισλαμικό Κοινοβούλιο του Ιράν.

Πηγές

- Η Αγία Γραφή, Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

- The Fundaments of Christianity, Alexander Piatigorsky, Ακαδημία Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης, μετάφραση στα περσικά από τον Asadollah Mobashsheri, Τεχεράνη, 1990

- Bultmann, Rudolf: Primitive Christianity, Μετάφραση R. H. Fuller, Νέα Υόρκη, 1972

- Kaxe, Harvey, Christianity, μετάφραση στα περσικά από τον Abdolrahim Soleimani Ardestani, Qom, 1999

- Michael, Thomas, Christian Theology, μετάφραση στα περσικά από τον Hossein Tofighi, Qom, 1998

- Morony, M. G., Iraq After the Muslim Conquest, Princeton, 1984

- Grunebaum, G. E. von, Medieval Islam, Σικάγο, 1971

- Nasr, H., «Life Sciences, Alchemy and Medicine». Cambridge History of Iran, Cambridge University Press, 1968

- Serna, Karla, People and Religions in Iran, μετάφραση Abolghasem Halat, Τεχεράνη, 1984

- Water Field, R. E., Christians in Persia, Λονδίνο, 1973

- Baladhuri, Ahmad, Futuh al-Buldan, Βηρυτός, 1987

- Flandin, Eugène, Οδοιπορικό, μετάφραση στα περσικά από τον Hossein Noursadeghi, Τεχεράνη, 1977

- Bamdad, Mahdi, Sharh-e Haal-e Rejal-e Iran (Biography of Iranian Personalities), Vol. 2, Τεχεράνη, 1978