Αμπιάνε, ένας περίπατος σε ένα χωριό που έχει διατηρήσει την ιστορική του αυθεντικότητα

Αμπιάνε, περπατώντας σε ένα χωριό που έχει διατηρήσει την ιστορική του αυθεντικότητα

Στη σύγχρονη εποχή, όπου ο εκσυγχρονισμός έχει εξαφανίσει πολλές μικροκουλτούρες και έχει ομογενοποιήσει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα περιβάλλον και μια γεωγραφία που, παρά την ιστορική της δομή, έχει διατηρήσει και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής της. Στο Ιράν όμως, υπάρχουν περιοχές όπως το χωριό «Αμπιάνε» που όλα παραμένουν αυθεντικά και παραδοσιακά· ένα χωριό που η επίσκεψή του θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη των τουριστών.

Αμπιάνε, ιστορία, γεωγραφία και πολιτισμός

Το Αμπιάνε βρίσκεται 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Νατνζ και 70 χιλιόμετρα νότια της Κασάν, στο βόρειο τμήμα της επαρχίας Ισφαχάν, στις όχθες του ποταμού «Μπερζερούντ». Η ανθρώπινη κατοίκηση σε αυτή την περιοχή εκτιμάται ότι χρονολογείται περίπου 1500 χρόνια πίσω. Αν και λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων δεν μπορούμε να είμαστε ακριβείς για την ακριβή ηλικία του χωριού, ειδικοί θεωρούν ότι η ύπαρξη ενός ναού που σχετίζεται με τη λατρεία του Μίθρα κοντά στο χωριό αποδεικνύει πως η περιοχή υπήρχε ήδη πριν από το Ισλάμ.

Οι γεωγραφικές συνθήκες του Αμπιάνε το έχουν κάνει μια εύφορη περιοχή, με πλούσιους κήπους και φυτείες. Εκτός από τη γεωργία και την καλλιέργεια κήπων, η κτηνοτροφία αποτελεί σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα των κατοίκων του χωριού. Η υφαντουργία χαλιών είναι επίσης μια από τις βασικότερες παραδοσιακές τέχνες.

Παραδοσιακός τρόπος ζωής των κατοίκων του Αμπιάνε

Αυτό που έχει κάνει το Αμπιάνε γνωστό είναι ο παραδοσιακός τρόπος ζωής των κατοίκων του, ο οποίος παραμένει ορατός μέσα από τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες που φορούν εδώ και αιώνες. Επιπλέον, οι κάτοικοι μιλούν μια ιδιότυπη διάλεκτο που δεν συναντάται σε άλλες γειτονικές περιοχές. Το Αμπιάνε διαφέρει επίσης στις τελετές και τα έθιμα του. Σε διάφορα σημεία του χωριού υπάρχουν τόποι λατρείας, από τους οποίους ο τάφος της «Μπιμπί Ζομπίντε» είναι ένας από τους πιο γνωστούς. Ο τάφος της, που ανήκει σε έναν απόγονό του Ιμάμ Καζίμ, του έβδομου θρησκευτικού ηγέτη των Σιιτών, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό μέρος του χωριού. Οι γιοι του Ιμάμ Καζίμ, Ιεχία και Ισα, είναι θαμμένοι σε έναν άλλο τάφο στα ανατολικά του χωριού. Αυτοί οι τάφοι έχουν μεγάλες αυλές με δεξαμενές νερού και οκταγωνικούς τρούλους, που από αρχιτεκτονικής απόψεως διαφέρουν από τα υπόλοιπα κτίρια του χωριού. Πολλές τζαμιά έχουν χτιστεί στο Αμπιάνε, με το «Μεγάλο Τζαμί» να είναι το πιο γνωστό. Το πάτωμα της αίθουσας προσευχής και το τέμενος είναι από ξύλο. Σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, ο αρχικός σχεδιασμός του τέμενους ανάγεται στην εποχή των Σελτζούκων. Το τέμενος είναι διακοσμημένο με φυτικά σχέδια, κοράνια πεζά από το σούρα Γιάσιν, χαραγμένα με καλλιγραφία Κούφι.

Αρχιτεκτονική και πολεοδομία του Αμπιάνε

Ο τρόπος κατασκευής των σπιτιών στο Αμπιάνε είναι τέτοιος που από απόσταση μοιάζουν σαν να αποτελούν ένα ενιαίο κτίριο πολλών ορόφων. Ωστόσο, η δομή των σπιτιών έχει κλιμακωτή μορφή, δηλαδή η στέγη κάθε σπιτιού αποτελεί την αυλή του σπιτιού που βρίσκεται ψηλότερα. Αυτό το ιδιαίτερο στυλ είναι διαδεδομένο σε ορεινές περιοχές του Ιράν και υπάρχουν αρκετά παραδείγματα στη βόρεια και δυτική χώρα. Αυτή η μέθοδος επιτρέπει στους κατοίκους να αξιοποιούν καλύτερα τον περιορισμένο χώρο και την απότομη κλίση των βουνών για την κατασκευή των κατοικιών τους. Επιπλέον, οι ορεινές περιοχές έχουν ψυχρούς και μεγάλους χειμώνες, και αυτή η δομή βοηθά στην ευκολότερη επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων και στην καλύτερη θέρμανση των σπιτιών. Στο παρελθόν, όταν οι πόλεις και τα χωριά βρίσκονταν υπό απειλή από επιδρομείς και άγρια ζώα, αυτός ο τρόπος κατασκευής παρείχε μεγαλύτερη ασφάλεια στους κατοίκους.

Τα δρομάκια και οι κήποι του Αμπιάνε

Η μακροχρόνια ιστορία του χωριού έχει αφήσει ίχνη και στοιχεία από την ιρανική αρχιτεκτονική διαφόρων εποχών. Μπορεί κανείς να δει πρότυπα από την εποχή των Σασσανιδών (3ος-7ος αιώνας), των Σελτζούκων (11ος-12ος αιώνας) και των Σαφαβιδών (16ος-18ος αιώνας). Τα σπίτια του χωριού είναι κυρίως κατασκευασμένα από ξύλο και λάσπη. Η χρήση του πηλού στους τοίχους έχει δώσει στο Αμπιάνε μια χαρακτηριστική κεραμιδί απόχρωση. Τα πλαίσια των θυρών, τα παράθυρα, οι βεράντες και οι στέγες είναι κυρίως ξύλινα. Οι είσοδοι έχουν συνήθως ημικυκλική αψίδα και τα δρομάκια είναι στενά και μικρά. Το περπάτημα στα παλιά δρομάκια του Αμπιάνε, όπου τα κτίρια είναι συνδεδεμένα πάνω από τα κλαδιά των δέντρων δημιουργώντας ένα πράσινο πέρασμα, προσφέρει μια μοναδική εμπειρία που δύσκολα θα βρει κανείς αλλού.

Εθνική καταχώρηση του Αμπιάνε

Το Αμπιάνε καταχωρήθηκε στον εθνικό κατάλογο μνημείων του Ιράν το 1975 (1354 ηλιακό έτος).